Als ik stil sta bij de Dag van het Jodendom dan denk ik automatisch terug aan vorige week vrijdag toen Amedy Coulibaly een aantal mensen vasthield en vermoorden in een Joodse supermarkt in Parijs. En aan de moorden bij Charlie Hebdo. De uitkomst kennen we allemaal.
Je suis Charlie
Wat was ik onder de indruk van de massale protestmarsen in Parijs. Miljoenen mensen lieten hun afschuw blijken over wat er vorige week in Parijs was gebeurd, ze scandeerde “je suis Charlie” of zongen het Franse volkslied. Niet alleen in Parijs waren er mensen op de been, door heel Frankrijk en door de hele wereld heen kwamen mensen te samen om te laten zien dat dit niet getolereerd wordt.
Wat op mij als kind een geweldige diepe indruk heeft gemaakt was de aanslag tijdens de Olympische zomerspelen op elf Israëlische atleten en officials in het jaar 1972 in München. Zo oud was ik nog niet maar de beelden die ik toen op de televisie heb gezien kan ik me nog zo tevoorschijn halen.
Theresienstadt
In 1996 ben ik naar de stad Theresienstadt geweest in het toenmalige Tsjecho-Slowakije. Eerst werden daar tijdens de Tweede Wereldoorlog Tsjechische en Moravische verzetsstrijders gevangen gehouden maar vanaf november 1941 werd de stad Theresienstadt een concentratiekamp voor gedeporteerde Joden. Theresienstadt was vooral een doorgangskamp voor Joden die naar Auschwitz-Birkenau of andere vernietigingskampen werden gestuurd.
Ik herinner me nog als de dag van gister hoe het was om daar rond te lopen met alle kennis die je hebt over het lot van de mensen die in die getto moesten wonen. Er bekruipt je een gevoel van onbehagen, een boosheid over wat mensen ander mensen kunnen aan doen. Onbegrijpelijk!
In 2014 zijn we in kamp Westerbork geweest, ook daar bekruipt je datzelfde gevoel….je wordt er héél stil van. En het allerergste is dat het nooit schijnt op te houden, antisemitisme, oorlogen, genociden, aanslagen.